ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΖΩΝΤΩΝ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΩΝ

Κάποτε ένας αδελφός, όταν βρισκόμασταν στην Ν. Σκήτη, περιέπεσε σ' ένα αμφίβολο λογισμό: «Προσευχόμαστε, αγρυπνούμε ..., ωραία αυτά. Όμως κατ' αυτόν τον τρόπο βοηθούμε και τους άλλους η μόνον τον εαυτό μας;». Ενώ ετοιμαζόταν να εξομολογηθεί αυτόν τον λογισμό στον Γέροντα, τον πρόλαβε ο δεύτερος και με πρόσωπο πού φαινόταν βαθιά συγκινημένο, λέγει στον αδελφό.

Απόψε παιδί μου, ο Θεός μου έδειξε το έξης φοβερό θέαμα:

Ενώ προσευχόμουν, για μια στιγμή μου φάνηκε ότι βρισκόμουν σε μια πολύ μεγάλη τράπεζα.

Στεκόμουν μπροστά σε μια πόρτα πού έμοιαζε σαν την ωραία πύλη της εκκλησίας. Μέσα εκεί σ' αυτόν τον χώρο, αμέτρητα πλήθη περίμεναν σειρά. Εγώ έμοιαζα σαν άρχισιτοποιός. Μέσα σ' αυτόν τον χώρο διέκρινα και σας να βρίσκεστε κοντά μου. Κόβατε κάτι μεγάλα σαν πρόσφορα και μου τα φέρνατε. Ό άλλος κόσμος περνούσε σε δυο σειρές, στη μια οί ζωντανοί, στην άλλη οι πεθαμένοι. Τους μοίραζα όλους από μια μερίδα ευλογία και φεύγανε όλοι χαρούμενοι. Διέκρινα μέσα πάρα πολλούς γνωστούς μου, όσους είχα γραμμένους, ζωντανούς- πεθαμένους, στο μνημονοχάρτι.

Και ο αδελφός με την σειρά του:

— Γέροντα, αυτό για μένα ήταν. Μου έλυσες την απορία μου. Τώρα κατάλαβα, τι προσφέρουν οί προσευχές και το μνημόνευμα στην προσκομιδή για όλον τον κόσμον.

Αφού παιδί μου ενδιαφέρεσαι, να σου πω και κάτι για το κομποσχοίνι πιο φοβερό, γύρω από την ζωήν του Γέροντα μου. Ό Γέροντας μου, είχε στον κόσμον μια εξαδέλφη.

"Αν και ή ζωή της δεν ήταν τόσο καλή, ο Γέροντας όμως την αγαπούσε πολύ. Κάποτε τον ειδοποίησαν ότι ή εξαδέλφη του πέθανε και μάλιστα όχι καλά. Έκαμνε διάφορους μορφασμούς, θεατρινισμούς· μιλούσε άσχημα κλπ. και σ' αυτά τα χάλια πάνω ξεψύχησε. Μόλις το μαθαίνει ο Γέροντας, άρχισε τα κλάματα. Εγώ παραξενεύτηκα· τόση ευαισθησία· να κλαίει τόσον πολύ. Όμως κατάλαβε ο ίδιος τον λογισμό μου και με προλαβαίνει: «Εγώ δεν κλαίω παιδί μου πού πέθανε· αλλά κλαίω γιατί κολάστηκε».

Ωστόσο άπ' εκείνη την ήμέραν ο Γέροντας δώστου συνέχεια νηστεία και προσευχή για την εξαδέλφη του. Ύστερα από αρκετές ημέρες, βλέπω τον Γέροντα πολύ χαρούμενο.

«τι συμβαίνει Γέροντα;».

«Να σου πω παιδί μου. Αφού όλες αυτές τις μέρες δεν ησύχασα να προσεύχομαι και ν' αγρυπνώ με νηστεία και δάκρυα για την ξαδελφούλα μου, σήμερα είδα το έξης ευχάριστο και θαυμαστό όραμα. Ενώ προσευχόμουν βλέπω ζωντανά την ξαδελφούλα μπροστά μου και μου φωνάζει με πολλή αγαλλίαση: "Σήμερα είναι ή μέρα της σωτηρίας μου. Σήμερα γλίτωσα από την κόλασιν. Σήμερα πηγαίνω στον παράδεισο".

Ξαφνικά την ίδια στιγμή βλέπω τον μακαρίτη τον παπα-Γιώργη μπροστά μου. Αυτός είναι ένας σύγχρονος άγιος. Όταν ήμουν στον κόσμον τον πρόλαβα.

Έβαλε στο μυαλό του, είναι δυνατόν, να βγάλει όλους τους αμαρτωλούς από την κόλασιν. Κάθε μέρα λειτουργούσε και μνημόνευε χιλιάδες ονόματα. Κατόπιν γυρνούσε τα μνήματα και όλη μέρα διάβαζε τρισάγια και μνημόσυνα στους πεθαμένους. Αφού λοιπόν εν όράμα τον είδα μπροστά μου, τον ακούω και με μεγάλο θαυμασμό μου λέγει:

"Βρε-Βρε... εγώ μέχρι τώρα νόμιζα ότι οί πεθαμένοι σώζονται μόνο με λειτουργίες και μνημόσυνα. Τώρα όμως είδα και κατάλαβα ότι και με τα κομποσχοίνια σώζονται οί κολασμένοι".

και ξανά με θαυμασμό: "και με τα κομποσχοίνια σώζεται ο κόσμος ... !".Μ' αυτό το όραμα πληροφορήθηκα ότι ή ξαδελφούλα σώθηκε, αλλά μου 'δειξε ο Θεός και την δύναμιν του κομποσχοινιού ώστε και από την κόλασιν να βγάζει ψυχήν».

Λέγοντας στον αδελφό συγκινημένος ο Γέροντας αυτά, του έδωσε την ευλογία του και του ευχήθηκε: «Άντε στην ευχή μου και κοίταξε να βιαστής όσο μπορείς στην υπακοή και στην ευχή, αν θέλεις και τον εαυτό σου και τους άλλους να βοηθήσεις.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ. ΙΩΣΗΦ Μ.Δ.

Στο Βίο μίας ασκήτριας πού πέθανε μόλις τον 20ό αιώνα αναφέρεται μία παρόμοια περίπτωση.

Πρόκειται για την όσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του όσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε ατό Βίο της:

«Ή Αναστασία είχε έναν αδελφό πού τον έλεγαν Παύλο. Ό Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι ή Αναστασία αποφάσισε νά προσευχηθεί πολύ για τον αδερφό της. Μετά τον θάνατό του, ή Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του όσίου Σεραφείμ, για νά μάθει τι ακριβώς έπρεπε νά κάνει, ώστε νά βελτιωθεί ή κατάσταση του αδερφού της, ο όποίος έδωσε τέλος ατή ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό... Ήθελε νά συναντήσει την Πελαγία Ίβάνοβνα και νά ζητήσει τη συμβουλή της... Ή Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε νά κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, νά προσευχηθεί και νά νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα νά λέει εκατό πενήντα φορές: "Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου."

Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα μέρες, ή Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στό βράχο κείτονταν δύο άντρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ό ένας ήταν ο αδερφός της.

H Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει τη νηστεία και την προσευχή. Τέλειωσαν κι άλλες σαράντα μέρες με νηστεία και προσευχή κι ή Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Ή ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον όποίο βρίσκονταν οί δύο άντρες με αλυσίδες στό λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδερφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω ατό βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οί αλυσίδες ήταν ακόμα ατό λαιμό του.

Ή Πελαγία 'Ίβανοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι ή Αναστασία, της είπε νά επαναλάβει την ίδια άσκηση για τρίτη Φορά.

Όταν τέλειωσε και το τρίτο σαραντάημερο της νηστείας και της προσευχής, ή Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. 'Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως, πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άντρας, άγνωστος της. 'Ο αδερφός της είχε απελευθερωθεί από τά δεσμά. Δέ φαινόταν πουθενά. 'Ο άγνωστος άντρας ακούστηκε νά λέει: Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στή γη.

Ή Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία 'Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και κείνη της απάντησε:

Ό αδερφός σου λυτρώθηκε από τά βάσανα. Δέ μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΟΣΙΑ ΑΘΑΝΑΣΙΑ. ΜΤΦΡ ΜΠΟΤΣΗ Πέτρου. ΕΚΔ. Β ΑΘΗΝΑ 1998

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

Το ακόλουθο περιστατικό μας δείχνει πόσο σημαντική ειναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία: Πριν την αφαίρεση των λειψάνων τού άγ. Θεοδοσίου τού ΤσερνίγκωΦ (1896), Ο φημισμένος Στάρετς 'Αλέξιος (1916), ιερομόναχος τού ' Ερημητηρίου τού Γκολοσεγιέφσκυ της Λαύρας των Σπηλαίων τού Κιέβου, ο οποίος διεξήγαγε την ανακομιδή των λειψάνων, αποκαμωμένος καθώς καθόταν δίπλα στα λείψανα, λαγοκοιμήθηκε και είδε μπροστά του τον άγιο, ο οποίος τού είπε:

«Σ' ευχαριστώ πού κοπιάζεις για μένα και σε παρακαλώ θερμά, όταν τελέσεις τη Θεία Λειτουργία, να μνημονεύσεις τούς γονείς μου» - και έδωσε τά ονόματά τους(πατήρ Νικήτας και Μαρία).

« Πώς μπορείς εσύ, Ω 'Άγιε, νά ζητάς τις δικές μου προσευχές, όταν εσύ ο ίδιος στέκεσαι στον ουράνιο Θρόνο και ικετεύεις το Θεό νά δωρίσει στους ανθρώπους το έλεός Του;» ρώτησε Ο ιερομόναχος.

«Ναι αυτό είναι αλήθεια,» απάντησε ο αγ. Θεοδόσιος, «αλλά ή προσφορά στή Θεία Λειτουργία έχει περισσότερη δύναμη από την προσευχή μου.»

Έτσι λοιπόν, οί παννυχίδες και ή κατ' οίκο προσευχή για τους νεκρούς ειναι ευεργετικές για την ψυχή τους, όπως εξάλλου είναι και οί εις μνήμην τους αγαθοεργίες, όπως ελεημοσύνες συνεισφορές στην εκκλησία. Όμως ιδιαιτέρως ευεργετική είναι ή τέλεση μνημόσυνου στη Θεία Λειτουργία, και πολλές εμφανίσεις νεκρών και πολλά περιστατικά τά όποία έχουν σημειωθεί επιβεβαιώνουν κάτι τέτοιο. Πολλοί άνθρωποι πού πέθαναν εν μετάνοια αλλά πού δέ μπόρεσαν νά εκφράσουν έμπρακτα τη μετάνοιά τους όσο ζούσαν, ελευθερώθηκαν από τά μαρτύρια και βρήκαν ανάπαυση. Στην Εκκλησία πάντοτε προσφέρονται προσευχές ύπέρ αναπαύσεως των νεκρών, και μάλιστα την ήμέρα της Καθόδου του Άγίου Πνεύματος, στον εσπερινό της γονυκλισίας, υπάρχει μάλιστα μία ειδική ευχή «για τούς ευρισκόμενους στον Άδη.»